نقد و بررسی سریال کره ای هنرمندان از Entertainer

یه صحبت کوچولو:

خب خب از کجا شروع کنم... این سریال کلی حرف واسه گفتن داره..‌ اولین نکته ای که توجهمو جلب کرد سال پخشش بود، سال ۲۰۱۶، یکی از سالایی که تلویزیون کره جنوبی حسابی درخشید و سریالاش هنوزم تو آرشیو سریالای محبوب ماهاس

سالی که KBS2 با "نسل خورشید"ریتینگ ۲۸ درصدی و "عشق در مهتاب" ریتینگ ۱۸ درصدی حسابی گل کرد

سالی که tvN درامای معروف "گابلین" با ریتینگ ۱۳ درصد و MBC "دبلیو" با ریتینگ ۱۱.۵ درصدی رو داشت...

حتی خود شبکه SBS دو تا سریال محبوب و پرستاره رو تو این سال داشت : "پزشکان" با ریتینگ ۱۸.۵ درصد و "افسانه‌ی دریای آبی" با ریتینگ ۱۷.۵ درصد

حالا توی همین سال SBS سریال هنرمندان رو ساخت... سریالی که بخاطر وجود بقیه سریال های موفق اون زمان توجه چندانی بهش نشد و ریتینگش (۷.۷ %) نتونست مقابل سریالای پر بازدید دووم بیاره

منم مثل خیلیا حتی اسم این سریالم نشنیده بودم و در طی وب گردی هام یهو به پستش خوردم! D:

و از اونجایی که من تو سریال دیدنام خیلی محتاطم و تا سر هر سریالی کامل پرس و جو نکنم سراغش نمیرم، اصلا تو فکرم نبود که ببینمش!

سریالی که کل نظراش، ۷ تا کامنت توی گوگل و ۷ تا پایین پیج دانلودش بود!

ولی خب به خودم اومدم دیدم قسمت آخر سریالم و بدجورم تو کفش! چرا؟ اولا چون همه ی ما کی درامرا یه عطش بی پایانی برای سریال دیدن و مخصوصا دیدن سریالای جدید و ناشناخته داریم!

و دوما به خاطر بازیگرای شناخته شده ای که داشت، مخصوصا جی سانگ که مطمئن بودم هر فیلمنامه ای که قبول کنه، حرفی واسه گفتن داره...

اوووف چقدر پرحرفی کردم! ولی باور کنین این سریال محجوب ارزششو داره که بشینین، ببینینش و دربارش فکر کنین ♡

نقد سریال:

اولین چیزی که بعد از تموم کردن سریال به ذهنم رسید: چقد حس خوب! باور کنین این سریال پر از حسای قشنگ و دلنشینه، آدمایی که هر کدوم یه جور تو زندگیشون سختی کشیدن ولی هنوز میجنگن به امید این که روز بعد همه چیز بهتر میشه... آدمایی که اشتباه میکنن، راهشونو گم میکنن ولی یاد میگیرن که برگردن و بهتر بشن از اونی که بودن... آدمایی که نه پول دارن نه قدرت و تنها سلاحشون رویا و پشتکارشونه... خلاصه که نویسنده تو این سریال همه جور کرکتری رو نشونده و شخصیتاشو به دو دسته ی خوب یا بد تقسیم نکرده :]

نقاط قوت سریال:

خب از کجا شروع کنم؟

۱.اولا شخصیت پردازیا خیلی قویه... شخصیتای متفاوت که داستان هر کدوم تو طول سریال به قشنگی هر چه تمام تر تعریف میشه و یه جایی این داستانا به هم گره می خوره... شخصیت هایی که هر کدوم یه تیپن؛ یکی آرومه، یکی شلوغ و پر سر و صدا، یکی با ملاحظه تره و یکی هر حرفی تو دلشه رو میگه ولی وقتی کنار هم جمع میشن کم کم به هم عادت میکنن، محرم اسرار هم میشن و با هم دیگه تلاش میکنن تا رویاشون رو به واقعیت تبدیل کنن، سعی میکنن گروهی رو بسازن که اعضاش حتی از اسم بندم (تانتارا) عجیب و غریب ترن!

۲. ایده ی اصلی داستان تشکیل یه بند موسیقیه... اونم چه بندی؟ بندی که از یه مجرم، یه بچه مایه دار بی پول، یه پدر مجرد و یه دانشجوی خرخون تشکیل شده! مراحل و سختی هایی که پیش روی این گروهه، فراز و نشیب های صنعت موسیقی، گریه ها، خنده ها و حتی بازی های کثیف پشت پرده ی این صنعت همه خیلی خوب و با نکته سنجی نویسنده بیان شده... (من خودم به عنوان کسی که به kpop هم علاقه داره، در جریان همچین مسائلی بودم و به نظرم مطرح کردنشون تو سریال جالب بود) چیزی که خیلی ازش خوشم اومد این بود که نویسنده با کسی تعارف نداره، تو هر ماجرایی همه ی جوانب رو نشون میده، بر این اصرار نداره که نقش اصلی ها رو به طرز اغراق آمیزی خوب و بی عیب یا حتی کرکترای منفی رو کاملا سنگدل و بی وجدان نشون بده، برای راحت کردن خودش به کلیشه ها متوصل نمیشه؛ این که همیشه نباید گذشته‌ی شخصیتا عجیب و غریب باشه، آزار و اذیت و قتل و جرم های گنده تو داستان نیست....ممکنه یه زمانی کسی اوقات سختی داشته باشه فقط چون دائما با دیگران مقایسه میشده و خودشو باز خواست میکرده که چرا به اندازه ی کافی خوب نیست :")

پس همون جور که معلوم شد کنار ماجرای اصلی داستان کلی داستانای دیگه روایت میشه و یه راز هایی هم هست که باید ازش پرده برداشته بشه

۳. پیرو صحبت قبلی، یکی از کارایی که من وقتی یه شیفته یه سریال میشم انجام میدم، اینه که میرم کارنامه ی نویسنده و ته و توشو در میارم! و از اونجایی که این سریال حسابی منو تحت تاثیر قرار داده بود برام عجیب بود که چرا نویسنده سریالای آن چنانی دیگه ای نداشته تا این که.. بعله فهمیدم این خانوم هنرشون رو بیشتر در زمینه فیلمنامه نویسی فیلم پیاده کردن و اینجوری شده که داستان خیلی از فیلمای کره ای محبوب و راحتتر بگم خفنی (!) که ماها دیدیم متعلق به همین خانومه

فیلمایی مثل Always که خودش یه شاهکاره، no breathing ، my annoying brother، miracle in cell no.7 و فیلم های دیگه ای که من ندیده بودمشون ولی مطمئنم کی درامرای با سابقه مون میشناسنشون ^-^

خلاصه که به برکت داشتن همچین نویسنده ای، شما با داستان سریال کلی ارتباط برقرار میکنین ^____^

و در کنار این خب سریال کارگردان خوبیم داره که از کاراش میشه به سریال "تو زیبایی" اشاره کرد..

۴. رومنس و برمنس داستان : با این که عاشقانه ی سریال خیلی زیاد نیس (چون ژانر اصلیش این نیست) با این حال عاشقانه‌ی خیلی دوست داشتنی و نازی داره و مومنت های عاشقانه اش من یکی رو حسابی شارژ میکرد؛ گرچه نامردا حتی یه کی.س ناقابلم برای این دو تا کفتر نزاشته بودن ک :( ولی به خاطر قوی بودن داستان و مچ بودن این دو تا بخشیدمشون ^^

برومنس داستانم که دیگه نگم! اصلا بار احساسی بدجور بالاس و جالب اینه همراهی و همدردی شخصیتا (مخصوصا ۴ تا اعضای گروه) نه تنها خسته کننده و تکراری نبود بلکه هر بار قشنگ تر و عمیق تر بود (اصن این مومنتاشونو که میدیدم خستگی از تنم در میرفت!)

۵. و اما نکته آخر این که لابلای همه این ماجراها طنزم وجود داره! یه طنز خوب و به جا (من به شخصه یه جاهایی فقط استپ میکردم که به دیوونه بازیای گو رین و اون ۴ تا بخندم!). بنابراین فک نکنین که یه سریال درام و سراسر غم و غصه اس! اصلا و ابدا!

نکات منفی سریال:

(*حاوی اسپویل)

یادمه یه بار یکی از بچه های عزیز همین سایت تو یکی از نقداش (حال میکنین چقد دقیق یادمه!) گفته بود وقتی سریالی خیلی خوبه آدم ناخودآگاه چشم روی نقطه ضعفاش میبنده و خیلی ایراد نمیگیره.. احسنت بهش چون منم دقیقا همینم! یه سری ایرادای جزئی توی بعضی قسمتا بود... مثلا این که وقتی برادر هانول با پریدن تو رودخونه خودکشی کرده بود چجوری گفته بودن سکته قلبی؟ این ایده رو کی مطرح کرده بود که خود خونوادشم قبول داشتن که سکته کرده؟ و یا مثلا اون قسمتای آخر که رفت به یه سال بعد، چجوری بین سوک هو و گو رین هیچ مومنت عاشقانه ای رخ نداده بود عاخه؟!! (نسترن عاشق رومنس خودش را به دیوار میکوبد) خو لااقل یه اعترافی چیزی!

ولی خب مسلما نقاط قوت سریال خیلی بیشتره و در نتیجه بی خیال! D:

بازی بازیگرها:

هوففف.. ینی به این بخش که رسید خودم ذوق کردم الکی!

الحق که بازیگرا بخش خیلی مهمی از سریال بودن

مثال میزنم سریال دروغگو و معشوقه اش.. اونم ژانرش تو مایه های این بود... تازه عاشقانه اش بیشتر بود و ک.یس هم داشت (هق هق) ولی من اینو ۱۰۰ برابر بیشتر از اون دوس داشتم.. چرا؟

چون بازیگر نقش اول اونو (جوی رد ولوت) اصلااا نمیتونستم هضم کنم و عاشقانه‌ی اونم نویسنده نتونسته بود ملموس در بیاره

ولی اینجا.. ما جی سانگو داریم که تو جریان داستان واقعا زندگی میکنه! اشک هاش، لبخنداش، حرص خوردنا و عصبی شدناش همه و همه رو خیلییی خوب نشون داده بود

اصلا با بازی این آقا حرفی برای گفتن نمیمونه واقعا.... خیلی خوب یه مدیر دلسوز و با مسئولیت که گاهی اوقاتم خطا میکنه رو نشون داده بود

و این خانم... هیری مکنه‌ی girl's day ...من ریپلای ۱۹۸۸ رو ندیدم (باعث تاسفه نه؟!) ینی هر بار که خواستم ببینم یه چیزی شده که نشده! در نتیجه اولین بار بود ایشونو میدیدم و تازه وقتی فهمیدم آیدوله عینک بدبینی رو زدم و حساس شدم که یه نکته منفی ای ازش در بیارم... ولی خیلی زیبا پشت منو به خاک رسوند! واقعا خوب و تمیز بازی میکرد. اصلا انقدر کیوووت و دوست داشتنی بود که من در عجب بودم جی سانگ چجوری هنوز از این خوشش نیومد وقتی من اینجوری رو ادا اطواراش کراش زدم! خخخ

و میرسیم به عشقای من، پسرای دوست داشتنی بند سرگرمی:

خب یه معرفی بکنیم:

خواننده مون کانگ مین هیوک ^^

گیتاریست مون گونگ میونگ ^^

بیسیست مون لی تائه سون ^^

و درامرمون بیونگ هون (L.joe) ^^

من که عاشق این بند و چهار تا خل و چلش و داستان هر کردم بودم... تائه سون رو قبلا تو قلب مشتاق و خوشگل گانگنام دیده بودم ولی اینجا اصن یه چیز دیگه بود! درامر رو هم ندیده بودم جایی ولی کیوت بود مخصوصا با اون عینک و اون تیریپ بچه درس خونش!

و اما گیتاریست مون... چقد این پسر ناز بود و چقدر کیوت و خوب بازی میکرد... اون تیکه ای که دستمال میداد دست اینا که داستان بچگیشو بگه یا اونجایی که اسمش لو رفت من ترکیده بودم از خنده!

خلاصه که بدجوری طرفدار گیتاریست جیلارد درس خونده‌ی خارجی مون شدم!

پسر خوش صدامونم که جناب کانگ مین هیوک بودن (همون دوست خرخون شین هه و دوست پسر کریستال تو وارثان) اینجا هیچ ایده ای دربارش نداشتم ولی منو راضی کرد.. ایشونم خیلی خوب تو نقشش فرو رفته بود (آخ خدا وقتی این و سوک هو گریه میکردن دل من کباب میشد اصن) و صداشم که هیچی... چقدر اون ترکایی که خوندشو دوس دارم ♡

و اما بقیه بازیگرا... اون دو تا دوستای سوک هو رو دوست داشتم (رومنس بین مدیره و اون بیسیست گروه خیلی ناز بود ^^) مدیره کرکتر باحالی بود که همیشه سعی میکرد رو پای خودش وایسه و اون آهنگسازه مان شیک ، از دست اونم خیلی خندیدم.... رئیس بیون هم که دیگه هیچی اون ابهت توی نور چشمانت و عشق در مهتاب کجا این شخصیت شوخ و شنگ و لباسای هفت رنگ اینجاش کجا!

دو تا بازیگر خوب دیگه هم داریم!

آن هیو سوپ که نقش یه آیدل معروفو داره

و سئو کانگ جون دوست داشتنی که ایشونم گیتاریست هستن ^^

اون بخشایی که کانگ جون روبروی گونگ میونگ بازی میکرد من در حد مرگ ذوق زده بودم (آخه در واقعیت اینا هر دو عضو یه بندن ^^) خلاصه که سئو کانگ جون تو همون ۲، ۳ قسمتی هم که تو سریال بود بدجور دل مارو برد

اوففف... الحق که بازیگرای این سریال هر کدوم کلی حرف برا گفتن دارن ♡♡♡

بهترین سکانس:

(*حاوی اسپویل)

این سریال پر سکانس های خیلی خوبه ولی اگه بخوام یکی رو بگم... اون صحنه ای که مردم رو دیوار خونه هانول نوشته بودن فاسد و منحرف و یون سو با ظرف رنگ برگشت و تمام دیوارو نقاشی کرد، وقتی که سوک هو مست کرده بود و هانول کولش کرد، وقتی که همه اعضا رفتن دیدن برادر هانول، اون بغل قشنگ هانول و سوک هو، اجرای هانول و برادرش، آخرین سکانس یا همون فرش قرمز بند و .... همه سکانسای احساسی خیلی قشنگی بودن ^-^

سکانسای طنزم همه خیلی خوب بودن مخصوصا تو سر و کله هم زدن اون ۴ تا و کل کلای گو رین و سوک هو (مخصوصا وقتی دیدم تو پشت صحنه هام این دو تا انقدر به هم میخندن که نمیتونن دیالوگ بگن! سو کیوت ^^)

و اما سکانس عاشقانه هم همین که بگم "چتر سبز" کافیه :) ♡

دیالوگ های برتر:

(*حاوی اسپویل)

- مادرم همیشه میگفت...وقتی سقوط کنی زیردستت جاتو میگیره، و همون کاریو باهات میکنه که تو باهاش میکنی. ولی من نمی فهمیدم... فکر میکردم همیشه تو راس می‌مونم... ولی حالا که به ذلت رسیدم خجالت میکشم سرمو بالا بگیرم.....

- وقتی یه سطل آشغال پر میشه باید بریزیش دور!

اگه میخوای حسادت یا نفرین کنی، بکن! ولی وقتی ظرفیتت تموم شد بریزش دور

- هر چقدرم که دنیا بی رحم باشه... تو تنبیه میشی... آخرش تو بهای کارتو میپردازی و منم بهای کارمو میپردازم...

- دادن بچت به یه خونواده‌ی دیگه به امید داشتن یه زندگی بهتر، یعنی رها کردنش نه سروسامون دادنش... از کجا معلوم اونا پدر و مادر بهتری برات باشن وقتی هیچ وقت پدر و مادر واقعیتو ندیدی؟

آهنگ های سریال: خیلی خوب.. ترکای با کلام و بی کلام هر دو خیلی خوب بودن.... علی الخصوص آهنگ تایتل و ترکای I See you و It's ok to cry که هانول و برادرش نوشته بودن ♥ - گرچه بخاطر کم لطفی های فراوان به این سریال من آخرشم نتونستم ساندترک های بیکلامشو تو هیچ سایتی گیر بیارم :(

نمره: خب از اونجایی که به جز چند تا نکته جزئی از بقیه موارد راضی بودم به عنوان یه سریال احساسی و دوست داشتنی بهش نمره 8 رو میدم ★

اینم تیزر خنده دار سریال از جی سانگ و هیری که پیشنهاد میکنم ببینین و شاد شین!

کلیپ این سریال

و اما در آخر، شمام این سریالو دیدین یا نه؟ و اگه دیدین نظرتون دربارش چی بود؟ ارزش دیدن داشت؟ به نظرتون در حقش کم لطفی شده بود یا نه؟؟

آخرین نطرات

هدایت به بالای صفحه

اسلاید شو